Οι μοντέρνοι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι γέννημα θρέμα ενός συνόλου αρχαίων Πανελλήνιων αθλητικών αγώνων («περιόδων») που ξεκίνησαν τον 8ο ή 9ο αιώνα π.Χ. Δεκαοχτώ «γυμνικά» (γυμνά) άθλα και εννέα «ιππικά» στην Ολυμπία εισήχθησαν στην ιστορία των Ολυμπιάδων που διήρκεσαν κάπου 1300 χρόνια.
Οι αναβάτες ίππων, οι ηνίοχοι αρμάτων και οι αμαξηλάτες μουλαριών δεν αγωνίζονταν γυμνοί αλλά ήταν ντυμένοι κατάλληλα. Οι ιδιοκτήτες κέρδιζαν το στεφάνι της νίκης από κλαδί ελιάς, που λέγονταν «κότινος». Οι αγώνες γίνονταν στον ιππόδρομο, που ήταν μια μεγάλη, επίπεδη περιοχή στις ρίζες του «Κρόνιου» λόφου με λίγα αρχιτεκτονήματα, πέρα από τα μαρμάρινα καθίσματα για κριτές και την «ιππάφεση» (μηχανισμός εκκίνησης). Αυτήπεριλάμβανε έναν αετό στην κορυφή βωμού, ένα δελφίνι σε στύλο και μία μαρμάρινη βάση από όπου η γυναίκα-ιέρεια της θεάς Δήμητρας ονόματι Χαμύνη παρακολουθούσε τους αγώνες. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά υπήρξαν τουλάχιστον δεκαοχτώ γυναίκες νικήτριες στα ιππικά άθλα, απλά επειδή ανακάλυψαν μιά...τρύπα στο νόμο που τηρούσαν οι Ελλανοδίκες (κριτές των αγώνων): το στεφάνι ελιάς απονέμονταν στον ιδιοκτήτη των αγωνιζόμενων αλόγων ή μουλαριών και όχι στον αναβάτη, στον ηνίοχο ή αμαξηλάτη. Η αρχαία αυτή συνήθεια εφαρμόζεται μέχρι σήμερα στις ιπποδρομίες σε παγκόσμιο επίπεδο.
Πέντε από τα ιππικά άθλα ήταν αρματοδρομίες, τρία ήταν αγώνες κούρσας αγώνες και ένα ήταν αγώνας μουλαριών-και-άμαξας...