ΝΙΚΟΣ ΕΓΓΟΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΤΑ ΦΕΥΓΑΛΕΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ.
Γ. Κόρδη
Γιατί τα οράματα είναι φευγαλέα κι η χαρά ακόμη περισσότερο. Και ο Ν. Εγγονόπουλος ως έλλην και ζωγράφος και ποιητής και υπερρεαλιστής το γνωρίζει καλά. Κι έτσι στήνει όλη την ποιητική του πάνω στην ελληνότροπη κατανόηση του κόσμου χωρις να χάνει απο τα μάτια του τον πὀνο, το όνειρο, την αγωνία και την αγαλίαση του κόσμου όλου. Ο υπερρεαλισμός του είναι αυθεντικός και χειροπιαστός. Κι ετούτο γιατί πατά πάνω στην ελληνική παράδοση πάνω σε σώμα ακέραιο και ζωντανό. Κι εκεί πάνω μπολιάζει το μοντερνισμό και τις τάσεις που εκείνος έφερε στην κοινωνίες του 20 αι.
Ο εγγονόπουλος ως υπερρεαλιστής ακολουθεί τους δρόμους της καρδιάς του, γράφει για τα κρύφια της ύπαρξής του, υπάρχει ως αιωρούμενο μετέωρο και αντιστέκεται στο τετράγωνο της λογικής. Αφήνεται σε ψίθυρους ερώτων και σε μύχιες υποσχέσεις θαλασσών και ανέμων. Κοιτά κατάματα γενναίους, πόλεις αδειανές και κατορθώματα επαινεί. Γράφει για την κατάμονη ύπαρξη του ποιητή χωρις να το ξέρει κι αυτό κριβώς μάλλον ζητά. Η ποίησή του να είναι ήσυχη και αληθινή και ζωτική σαν την ανάσα, σα τους χτύπους της καρδιάς.
Ετούτα ολα με γοήτευαν πάντα στο έργο του. Με έκαναν να νοίωθω περισσότερο άνθρωπος, μου έδιναν κάπως λόγο να συνεχίσω να γράφω με τα πινέλλα μου, να περπατώ στα στενοσόκακα της τέχνης. Γιατί όπως κι εκείνος ήθελα πάντα η τέχνη μου να είναι φυσική προέκταση του κορμί, αυθεντική κι αβίαστη ανάσα της καρδιάς.
Τα ποιήματα του τα διάβαζα χρόνια. Κάποτε θέλησα να τα πλησιάσω εικαστικά, Ακολούθησα τις περιγραφές του βρήκα μέσα τους εικόνες που γεννούν. Αισθήματα πολλά. Τα έπλασα με μια βυζαντινότροπη ζωγραφική κάθως ένοιωσα πως έστι τους ταιρίαζει. Οσα έφτιαξα αποτελούν ενα διάλογο που θα ήθελα πάντα να εχω μαζί του και οι καροι και η δειλία του χαρακτήρα μου δεν μου επέτρεψαν.
Οι ζωγραφιές μου είναι φόρος τιμής σε εναν αληθινό ποιητή σε εναν αληθινό ζωγράφο, σε εναν αλληθινό οικουμενικό έλληνα.
Αθηνα Σεπτεμβρίου 16 2015